Ik heb een behoorlijk lastig jaar achter de rug. Mindfulness/meditatie/geleide fantasieën, het waren dingen die ik tot dik anderhalf jaar geleden ver van me af hield. Toch trok het me ook aan, met korte beginnersstukjes en op mijn eentje (via de insight timer app) begon ik. Het riep vaak verdriet op. Het zette – samen met andere dingen op mijn pad – een helingsproces in gang waarvan ik nooit gedacht had dat het me zo onderuit zou halen … er begonnen emoties los te komen. Emoties die al jaren in mijn lijf gestold/bevrozen zaten te wachten tot ze mochten ont-dooien. Tot ik draagkrachtig genoeg zou zijn. Tot ik genoeg zelfwaardegevoel zou hebben. Tot ik een voldoende stevige thuisbasis zou hebben opgebouwd om aan te kunnen wat er zou loskomen.
Eerst kon ik het proces nog combineren met werken … uiteindelijk ging dit niet meer … Het werd een jaar van loslaten en iets anders leren vasthouden. Van dingen opgeven om iets anders ten volle aan te gaan. Van opnieuw zelf hulp durven vragen en toelaten. Van zoeken, soms vinden en soms beseffen dat het niet te vinden is en ik te rouwen heb. Van doorvoelen. Van eigen voelen i.p.v. aanvoelen. Van meer authenticiteit en minder rollen. Van hard werken aan en met mezelf, gesteund door mijn partner en #blackbeautyFrida. Van onder ogen zien. Van doorzetten en geduld trainen met mezelf. Van therapie, veel therapie, op mezelf en met twee hulpverleners die ik erg dankbaar ben. Van thuis zijn, thuis hangen, dwalen, cocoonen. Van veel eenzaamheid en toch ook hernieuwde contacten, dit keer mezelf de warmte en de liefde ervan echt gunnend. Van evenwicht zoeken tussen contacten waarin “happiness” de hoofdrol speelt en contacten waarin dat niet hoeft en waarin lijden ook een gedragen veilige plek mag hebben. Van veel huilen, schrijven en tekenen. Van creatieve therapie door, en dit keer ook voor, mezelf. Zo ontdekte ik dit jaar ook houtsnijden. Het leek me een leuk idee daar iets mee te doen voor onze eindejaarskaart. Een sneeuwman carven was echter nog veel te moeilijk … Aan ons vuurtje carvde ik. Met Frida naast me kreeg ‘2023’ vorm in een tak van een boom die een levensbelangrijke betekenis voor me heeft. De ochtend dat ik mijn opstelling voor onze eindejaarskaart dan klaar had, was de eerste ochtend in maanden dat ik nog eens met goesting opstond. Goesting om schoonheid te creëren en vervolgens te kunnen gaan uitdelen. Ik ben best trots op de schoonheid die ik, in een combinatie van houtsnijden, fotografie en vogelliefhebberij creëerde: onze eindejaarskaart . De gekozen foto deel ik hier als we de eerste voetstappen van 2023 in onze benen hebben (en iedereen aan wie we er 1 opstuurden ze gehad heeft ).
Van de gedrukte versie heb ik er nog een twintigtal over (de drukker was heel genereus) die ik alsnog wil uitdelen. Door een PB van iemand die me volgt op facebook en me vandaag liet weten iets te hebben aan mijn #schoonheiddelen-posts bedacht ik om ze via hier nog weg te kunnen schenken. Wil je er graag eentje krijgen via de brievenbuspost (en kennen we mekaar niet zo goed dat je er al eentje kreeg )? Laat het me dan weten in een PB.
Idealiter stuur ik er je twee op waarbij jij op jouw beurt er eentje wegschenkt aan iemand die het afgelopen jaar worstelde met zijn/haar mentale gezondheid. Op die manier kan een gesprek erover geopend worden en kan je mogelijks een gedragen veilige plek creeëren om het erover te hebben. Ken je zo iemand die je een energiek kaartje wil geven en voor wie je wat veilige ruimte over hebt, vermeld het dan bij in je PB, dan stuur ik je twee kaartjes op. Eentje voor jou en een blanco.
Op de foto hierboven “the making of” en enkele foto’s die de eindversie niet gehaald hebben.
Altijd groeiende groeten,
Ann