Auteur: ann

Als therapeut is “echt in het contact gaan staan” mijn handelsmerk. De laatste jaren groeide het besef dat dit in mijn privé contacten anders was. Behalve bij mijn man waren er weinig duurzame contacten waarin ik mij echt veilig voelde. Ik begon te beseffen hoeveel moeilijker ik het vond om volwassen mensen in mijn dagelijks leven oprecht graag te zien in tegenstelling tot hoe makkelijk ik het vind om cliënten/patiënten graag te zien. Het daagde me dat – hoe rijk ik het vond om conflicten die zich voordeden met cliënten in te zetten in hun groeiproces – hoe dubbel ik hiermee omging in mijn persoonlijke contacten. Bij conflict in mijn privéleven deden er zich overlevingspatronen voor: ofwel een reactie waarbij ik eigen behoeften en gevoelens opzijzette en het conflict uit de weg ging (combinatie van een ‘freeze’ reactie en een ‘fawn’ reactie), ofwel het uitschakelen van mijn ware gevoelens (freeze) gecombineerd met stevig en een soort van stoer in het verschil gaan staan (fight).

In mijn rol als hulpverlener is het duidelijk: “ik ben er voor jou”. Dat is een rol die mij afgaat, die ik al van kinds af aan op mij neem, waar ik goed in ben. Me afstemmen op de ander, meevoelen wat de ander voelt, zeker als dit lijden is, erbij blijven en manieren zoeken om dat lijden om te zetten in groei. Dat is één van mijn talenten. In mijn opleidingen vele jaren geleden leerde ik onder ogen zien dat dit talent gegroeid is vanuit een overlevingsreactie. Door dit onder ogen te zien werd het een keuze (in plaats van een patroon waarin ik verzeild geraakte voor ik het doorhad) en leerde ik het heel bewust in te zetten als een talent, althans toch in mijn rol als hulpverlener.

Om onder ogen te kunnen zien dat ik in persoonlijke contacten wel nog veel vaker in overlevingsreacties terecht kwam – zonder keuzevrijheid – had ik eerst een soort van stevige basis nodig. Mij echt leren verbinden zonder in een rol te zitten betekent namelijk ook de trauma’s en de pijn erkennen waaruit die overlevingspatronen ontstaan zijn – en dit keer dus niet in functie van een ander mens maar in functie van mezelf. Het betekent leren (h)erkennen hoe snel ik getriggerd ben en in zo’n overlevingsreactie terecht kom. Het betekent dus ook leren omgaan met triggers, niet langer door te gaan pleasen (fawn), me af te sluiten (freeze) of heel oordelend te zijn (fight) maar door er mild naar te leren kijken. Door in verbinding met anderen te leren praten over die triggers. Dat is iets dat ik pas kan nu ik, samen met mijn man, een voldoende veilige thuis heb gecreëerd. Die voldoende veilige thuis ontstond onder andere door met mijn man wel een duurzaam contact op te bouwen (en te leren ruzie maken, te leren in verbinding te blijven zonder in overlevingspatronen terecht te komen). Door jobs te doen die mij energie gaven, die ik graag deed. Door mezelf te blijven ontwikkelen als hulpverlener en vooral door mijzelf de moeite waard te leren vinden.

Eens ik besefte hoe onveilig de wereld eigenlijk was voor mij als ik niet in mijn welbekende rollen zat, eens ik besefte hoe gewend ik het was om heel veel wel op mijnen alleene te doen, wilde ik hier verandering in. Dit blijkt veel lastiger dan gedacht. Een lijf dat ingesteld is op “de wereld is een onveilige plek als je niet in een rol zit” leren “de wereld kan een veilige plek zijn als je gewoon je hele zelf bent” vraagt veel meer tijd en dus ook geduld dan gedacht. Ik ontdek dat ons zenuwstelsel, dat mijn zenuwstelsel, zich niet zomaar eventjes laat her-programmeren, dit vraagt tijd, inzicht, oefenen en zoveel zachtheid, mildheid en liefde. Het vraagt ook best wat doorzettingsvermogen want ‘herstellen’ gaat in golven en al voel ik dat de golven steeds minder diep en in z’n geheel ‘bergop’ gaan toch is elke down opnieuw een uitdaging om erin te blijven geloven (in “de wereld kan een veilige plek zijn”). Toch is elke down een beproeving om verder te blijven stappen, om toch opnieuw te gaan oefenen, om toch elke keer opnieuw te gaan uitzoeken: “welke trigger was het dit keer?”. Elke golf een nieuwe kans om die trigger bloot te leggen en er keuzevrijheid rond te kunstelen.

Dus, ja, … mijn gemoed gaat op en neer en ik oefen, ik oefen, ik oefen, onder andere om te leren om wel mijn afstemmingstalent te behouden, ook in privécontacten doch zonder mij verantwoordelijk te voelen voor alles wat ik aanvoel/zie. Ik oefen om mij te leren verbinden en keuzevrijheid te verwerven in wat ik toon, in hoe ik me toon. Ik zoek uit waar me veilig voelen begint en eindigt en hoe ik mijn veilige veld kan uitbreiden. Ik oefen en ik rust uit van het oefenen en dan oefen ik weer …

Eigenlijk leer ik een nieuwe taal. Het is te zeggen, mijn lijf leert een nieuwe taal. In de eerste plaats voor mezelf. En ook, zeker ook omdat ik ervan overtuigd ben dat ik meer ruimte kan bieden aan mijn cliënten om van overleven naar leven te groeien als ik bereid ben deze weg zelf ook te gaan. Steeds weer bereid ben om die weg te gaan. Groeien doen we in spiralen, dezelfde thema’s komen steeds terug op alweer een diepere laag en het is aan ons hulpverleners om ook zelf steeds weer de moed op te brengen om te groeien, om in de spiegel te kijken en het ongezonde dat zich toont om te gaan vormen naar gezondheid. Om zo de ruimte die we bieden aan cliënten steeds weer ruimer, milder en vooral liefdevoller te laten groeien. Althans, dat is wat ik geloof, dat is waar ik mij voor engageer.

Wil je graag reageren? Fijn, dat kan via mail (info@annlodewyckx.be) of via de sociale media kanalen.

Paaszondag. De eerste zondag na de eerste volle maan van de lente. De herrijzenis van de natuur in een Christelijk jasje gestoken. Het doet me stilstaan bij dat her- rijzen, bij weder opstaan, bij opnieuw beginnen. Waar nieuw begin is, is ook einde. Onvermijdelijk.

🌀 …einde, dood, lijden, beperkingen, ontevredenheid, onrust, kosten, kwetsbaarheid… 🌀

🌀 …begin, leven, vreugde, talenten, tevredenheid, rust, baten, kracht… 🌀

Het zijn twee kanten van dezelfde medaille.

Gezond omgaan met die lijden kant van het leven kan (denk ik, mijmerend op deze paaszondag) enkel in verbinding. In verbinding met elkaar, met onszelf, met de natuur, met het geheel. Daar zijn we in onze individualistische kapitalistische consumentenmaatschappij jammer genoeg ver van verwijderd geraakt. Misschien is het de prijs die we moesten betalen voor de groeiende welvaart? Misschien is het tijd om het tij te keren?

Misschien kunnen we in het omgaan met onze kwetsbaarheid, onze beperkingen de polarisatie die ook daarin zichtbaar wordt een halt toeroepen? Enerzijds is daar het omzetten van kwetsbaarheiden/beperkingen in diagnoses die vervolgens aangepakt worden met pillen, met verdoving, met therapie in alle vormen en maten, van de ene quick fix poging naar de volgende, de eigenlijke onderliggende nood aan verbinding negerend … Anderzijds is daar het lastige negeren: “Happy vibes everywhere.”

Het is alvast mijn wens, dat we het tij keren … dat het allebei mag zijn … dat we de brug vinden tussen die twee door ze in onszelf te verbinden: de kwetsbare èn de krachtige kant, het kind in onszelf èn de volwassene, onze talenten en onze beperkingen. Dat we door het in onszelf te verbinden ons ook milder leren verbinden met de (kwetsbaarheid/beperkingen/ontevredenheid in de) ander, met de natuur, met het geheel. Zodat we samen, in verbinding, die lijden kant in de ogen kunnen kijken, ze leren dragen, ze leren delen en zo (denk ik, nog steeds mijmerend op deze Paaszondag) enerzijds stoppen met het lijden door te geven aan volgende generaties en we anderzijds ook oprechte innerlijke vreugde kunnen beleven.

Samen, in verbinding, gezonder, evenwichtiger leren omgaan met einde èn begin, met verdriet èn vreugde, met rust èn onrust, met ontevredenheid èn tevredenheid. Ja! Dat is mijn Paaswens.

Vandaag op VRT NWS: “Hulplijn 1712 verwerkte vorig jaar 9000 oproepen over geweld en mishandeling, helft van de slachtoffers zijn kinderen”. Wat maakt dit nieuwsbericht me triest. Wel is het goed dat het meer en meer zichtbaar wordt. Om verandering te kunnen verkrijgen is het nodig dat het zichtbaar wordt.

“Of ik met kinderen wil werken” is een vraag die ik regelmatig krijg, ik zou het heel graag doen, toch deed ik het nog niet. Ik deed het niet omdat ik me te bewust was van mijn veroordeling tegenover ouders. In mijn ogen betekent werken met kinderen ook werken met de ouders en dat zou ik mezelf alleen maar kunnen toestaan als ik evenveel mildheid zou kunnen voelen naar die ouders toe dan naar de kinderen toe in die verbinding tussen hen … dat kon ik niet voldoende. Dat kon ik nog niet voldoende … ik leer het wel. Ik voel het – door het groeiproces dat ik nu doormaak – verschuiven en dat maakt me zo blij. Ooit kan ik – wie weet – wel met kinderen werken èn hun ouders. Wat zou ik het mooi vinden om creatieve therapie te kunnen inzetten als middel om ouders en hun kinderen te ondersteunen in het zoeken hoe ze met mekaar kunnen omgaan op een manier dat de kinderen echt kind kunnen zijn en de ouders mild kunnen (leren) zijn voor hun eigen kwetsbaarheden. Wat zou ik het mooi vinden als ik een plek kan creëren waar ouders heel eerlijk kunnen uiten hoe fucking moeilijk het is om ouder te zijn. Waar ze eerlijk kunnen zijn over hoe ze soms dingen doen/zeggen die ze niet willen doen/zeggen en dat ze doordat ze het durven delen effectief manieren leren vinden om het anders te gaan doen. Een plek waar ouders en kinderen kwetsbaar kunnen zijn en tegelijkertijd leren om verantwoordelijkheden op te nemen voor wat ze voelen, voor wat ze doen, voor wat ze zeggen, tonen en verbergen, voor wat ze nodig hebben. Wat zou ik het mooi vinden als ik leer om zo aanwezig te zijn bij kinderen èn bij hun ouders tegelijkertijd dat ze zich kunnen verbinden met elkaar als mens tot mens. Als mens met beperkingen en talenten. Als mens met kwetsbaarheden en krachten. Wat zou ik het mooi vinden als ik gezinnen de kans kan geven om in plaats van te kiezen voor diagnoses en stempels te kiezen voor kijken naar wat er is in alle ingewikkeldheid, in alle menselijkheid, in alle mildheid, in alle verbondenheid en verwevenheid. Wat gun ik elke ouder en elk kind zo’n plek. Een plek waar ze heel-emaal mogen zijn, in die verbinding die zo kwetsbaar en tegelijk zo krachtig is.

Wie weet, ooit. Eerst zet ik mijn eigen pad verder, het pad waarop ik leer kijken in alle ingewikkeldheid, in alle menselijkheid, in alle mildheid, in alle verbondenheid en verwevenheid naar mijn eigen innerlijk kind, naar mijn ouders. Een pad waardoor mijn kijken naar (de innerlijke kinderen in) ouders die het beste van zichzelf geven in een maatschappij die veel te veel van hen en hun kinderen vraagt, verschuift naar een milder beeld, een ge-heler beeld.

Ook dat is kijken, zien, graag zien.

Altijd groeiende groeten,

Ann

De James Webb telescoop kreeg begin vorige week zes sterrenstelsels in zicht waarvan het bestaan nog niet geweten was en die de hele theorie over het universum op hun kop zetten. Het geeft me hoop.

Te midden van alle geweld, groot en klein, geeft het me hoop.

Te midden van fysiek geweld op grote schaal, te midden van psychologisch geweld met geld en macht als wapens. Te midden van de kleine onzichtbare ruzies met fysiek/mentaal geweld achter vier muren, die voor hen die erin leven even groot zijn als die grote oorlog. Te midden van natuurrampen, te midden van de suïcide cijfers in België die maar blijven stijgen (maar waarover niet bericht mag worden want dan besmetten we anderen misschien) …
Kortom te midden van al het lijden dat ik rondom mij zie op grote schaal en op kleine schaal, te midden van het lijden dat ik zelf voel geeft het gegeven dat we zoveel nog NIET WETEN, me hoop.
Het geeft me hoop en met die hoop de moed om mijn eigen individuele groeitraject verder te stappen. Af en toe vraag ik me af, kijkend naar beelden uit Oekraïne bijvoorbeeld: “waar worstel ik verdomme toch mee?”. Awel, de ontdekking van James Webb geeft me de hoop dat, te midden van alles wat we nog niet weten, mijn piep piep piep kleine tocht naar meer (mentale) gezondheid misschien toch van de wereld een klein beetje een betere plek maakt, nu en voor later, voor mezelf en voor volgende generaties (ondanks dat ik zelf geen kinderen op de wereld heb gezet). De idee dat het zin heeft heb ik nodig om te blijven stappen. Ik heb het nodig en ik geloof het ook … er is namelijk zoveel dat we nog niet weten …
De hoop, de moed, de grootsheid en de kleinheid die ik voel door de ontdekking van zes “nieuwe” (eigenlijk oeroude) sterrenstelsels herinneren me aan mijn eigenlijke drijfveer: meer (mentale) gezondheid op de wereld brengen. Nu noodzakelijk voor mezelf en straks met nieuwe ervaringen, met hernieuwde wijsheid en met mijn beperkingen en mijn talenten als ik er opnieuw klaar voor ben, op-nieuw voor anderen.

Go James Webb, blijf maar kijken, zien, graag zien, blijf maar ontdekken!
Ik doe mee op mijn micro micro micro schaal. 💫

En wat doe ik als ik iets voel dat ik kwijt wil? Gekunstel maken … dat helpt me om het lastige om te zetten in iets hoopvol, iets “gezond” … ofzo … (klikken om te kijken) …

Soms voel ik me heel alleen in dit proces, toch weet ik dat velen met mij deze moeilijke weg gaan. De weg van het in de ogen kijken van onze kwetsuren, individueel, intergenerationeel en/of collectief.  Van groot tot klein, èlke kwetsuur die geheeld wordt brengt meer gezondheid op de wereld.

Dankjewel, dankjewel, dankjewel aan éénieder die zijn/haar kwetsuren erkent en op zoek gaat naar heling, naar gezond maken van wat ongezond is en dankjewel, dankjewel, dankjewel aan éénieder die de mogelijkheden heeft en vervolgens de moed opbrengt om (te leren om) met oprechte liefde voor zichzelf en de ander in deze wereld te staan. We zijn niet alleen.

Ook dankjewel, dankjewel, dankjewel aan iedereen die steun biedt hieraan, op welke manier dan ook.

“Soms word ik wakker en moet ik mezelf eraan herinneren: er is niets mis met mij. Ik heb patronen af te leren, nieuw gedrag te belichamen en wonden te helen. Maar er is niets mis met wie ik in de kern ben. Ik laat leed van alle generaties voor mij los en herinner me liefde. Dat kost tijd.”

Yolo Akili

Vandaag, op Valentijn, breek ik graag een lans voor diegenen die rondlopen met de pijn van ongezien zijn, met de pijn van geen bestaansrecht krijgen/gekregen hebben.
Oprechte liefde vraagt mogen zijn, met alles erop en eraan, ook dat wat je liever niet ziet, ook dat wat pijn doet, ook dat wat angst inboezemt. Telkens als ik getuige ben van iets dat getoond wordt als liefde maar het in gedrag niet is, doet het me pijn. Het doet me pijn omdat het gigantisch verwarrend is voor wie het krijgt. Verwarrend en als het te vaak gebeurt zelfs gekmakend op een bepaalde manier.

De grootste pijn
die er bestaat?
Niet mogen bestaan
niet kunnen bestaan
in een wereld
die vrolijkheid en liefde
promoot alsof het winkelwaar
zou kunnen zijn.

Vandaag, op Valentijn, geef ik, op deze manier, toch graag bestaansrecht en erkenning aan diegenen die rondlopen met de pijn van ongezien zijn en stuur ik de hoop de wereld in dat ze zich vandaag toch ergens eventjes gezien hebben gevoeld.

Op een dag als vandaag. Een dag na therapie. Huilend in onze leeszetel met zicht op onze zonovergoten tuin voel ik evenveel verdriet als dankbaarheid. 😢🙏🌀☯️

😢 Verdriet om oud zeer dat zich nu pas, hier en nu, op deze lijflijk gevoelde lagen aan me kan tonen. Nu ik evenwichtig genoeg groeide om het aan te kunnen, nu ik me leerde veilig genoeg te voelen, nu ik leer om heel-emaal onder ogen te zien welke psychologische kwetsuren er verstopt zaten onder bepaalde patronen.
🙏 Dankbaarheid om deze thuis. Om de maatschappij die me de kans geeft dit helingsproces aan te gaan. Om moeder natuur en haar onaflatende troostende schoonheid. Om de mensen bij wie ik me veilig voel en die ik leer toelaten op die lagen waar ik tot voor kort zelf niet durfde komen. Om mezelf en de moed en het geduld die ik elke dag opnieuw opbreng om dit pad naar meer mentale gezondheid te blijven bewandelen.

🌀 Soms laat ik me al eens uit over hoe de overheid verzaakt om daadkrachtig te investeren in onze mentale gezondheid. Vandaag wil ik nuanceren: het is en en. Laten we nooit stoppen met evolueren naar meer gezondheid, naar meer welzijn, OOK op mentaal vlak EN laten we ook blijven zien welke evolutie er al gemaakt is.

💫 Dat wou ik even delen.
Altijd groeiende groetjes,
Ann en Frida
👋🐾

Ik heb een behoorlijk lastig jaar achter de rug. Mindfulness/meditatie/geleide fantasieën, het waren dingen die ik tot dik anderhalf jaar geleden ver van me af hield. Toch trok het me ook aan, met korte beginnersstukjes en op mijn eentje (via de insight timer app) begon ik. Het riep vaak verdriet op. Het zette – samen met andere dingen op mijn pad – een helingsproces in gang waarvan ik nooit gedacht had dat het me zo onderuit zou halen … er begonnen emoties los te komen. Emoties die al jaren in mijn lijf gestold/bevrozen zaten te wachten tot ze mochten ont-dooien. Tot ik draagkrachtig genoeg zou zijn. Tot ik genoeg zelfwaardegevoel zou hebben. Tot ik een voldoende stevige thuisbasis zou hebben opgebouwd om aan te kunnen wat er zou loskomen.

Eerst kon ik het proces nog combineren met werken … uiteindelijk ging dit niet meer … Het werd een jaar van loslaten en iets anders leren vasthouden. Van dingen opgeven om iets anders ten volle aan te gaan. Van opnieuw zelf hulp durven vragen en toelaten. Van zoeken, soms vinden en soms beseffen dat het niet te vinden is en ik te rouwen heb. Van doorvoelen. Van eigen voelen i.p.v. aanvoelen. Van meer authenticiteit en minder rollen. Van hard werken aan en met mezelf, gesteund door mijn partner en #blackbeautyFrida. Van onder ogen zien. Van doorzetten en geduld trainen met mezelf. Van therapie, veel therapie, op mezelf en met twee hulpverleners die ik erg dankbaar ben. Van thuis zijn, thuis hangen, dwalen, cocoonen. Van veel eenzaamheid en toch ook hernieuwde contacten, dit keer mezelf de warmte en de liefde ervan echt gunnend. Van evenwicht zoeken tussen contacten waarin “happiness” de hoofdrol speelt en contacten waarin dat niet hoeft en waarin lijden ook een gedragen veilige plek mag hebben. Van veel huilen, schrijven en tekenen. Van creatieve therapie door, en dit keer ook voor, mezelf. Zo ontdekte ik dit jaar ook houtsnijden. Het leek me een leuk idee daar iets mee te doen voor onze eindejaarskaart. Een sneeuwman carven was echter nog veel te moeilijk … Aan ons vuurtje carvde ik. Met Frida naast me kreeg ‘2023’ vorm in een tak van een boom die een levensbelangrijke betekenis voor me heeft. De ochtend dat ik mijn opstelling voor onze eindejaarskaart dan klaar had, was de eerste ochtend in maanden dat ik nog eens met goesting opstond. Goesting om schoonheid te creëren en vervolgens te kunnen gaan uitdelen. Ik ben best trots op de schoonheid die ik, in een combinatie van houtsnijden, fotografie en vogelliefhebberij creëerde: onze eindejaarskaart . De gekozen foto deel ik hier als we de eerste voetstappen van 2023 in onze benen hebben (en iedereen aan wie we er 1 opstuurden ze gehad heeft ).

Van de gedrukte versie heb ik er nog een twintigtal over (de drukker was heel genereus) die ik alsnog wil uitdelen. Door een PB van iemand die me volgt op facebook en me vandaag liet weten iets te hebben aan mijn #schoonheiddelen-posts bedacht ik om ze via hier nog weg te kunnen schenken. Wil je er graag eentje krijgen via de brievenbuspost (en kennen we mekaar niet zo goed dat je er al eentje kreeg )? Laat het me dan weten in een PB.

Idealiter stuur ik er je twee op waarbij jij op jouw beurt er eentje wegschenkt aan iemand die het afgelopen jaar worstelde met zijn/haar mentale gezondheid. Op die manier kan een gesprek erover geopend worden en kan je mogelijks een gedragen veilige plek creeëren om het erover te hebben. Ken je zo iemand die je een energiek kaartje wil geven en voor wie je wat veilige ruimte over hebt, vermeld het dan bij in je PB, dan stuur ik je twee kaartjes op. Eentje voor jou en een blanco.

Op de foto hierboven “the making of” en enkele foto’s die de eindversie niet gehaald hebben.

Altijd groeiende groeten,

Ann

Sedert oktober 2022 is mijn praktijk tijdelijk gesloten. Beïnvloed door ontmoetingen op mijn pad koos ik om zelf opnieuw in therapie te gaan. Deze keuze leidde een proces in waardoor ik het combineren van mijn werk en het werken aan eigen ongezonde patronen die zichtbaar waren geworden jammer genoeg niet meer kon combineren op een professionele manier. Zodra, dat wat recent zichtbaar werd, genoeg gezond gegroeid is, zal ik mijn werk met evenveel hart en ziel opnieuw opnemen.