Al uren is er twijfel of ik dit schrijfsel zal delen. Dan zag ik dit beeld in mijn tuin. Het voelde als een signaal: “Deel de frêle zachte kracht maar in de hoop dat het deze verder verspreidt”.
Ik had in de afgelopen dagen het grote geluk te durven en te mogen uithuilen op de schouder van een vriendin. Letterlijk.
Mijn tranendruppels op haar schouders.
Normaal iets dat ik alleen bij mijn man doe.
Dit keer ook bij haar.
Eventjes. Niet te lang, daarvoor was het nog te onwennig. Te spannend.
Wat ben ik er dankbaar voor.
Dankbaar dat de rauwheid van mijn verdriet er even mocht zijn en dat een andere vrouw hierbij bleef, er niets vanaf probeerde te doen, het niet probeerde te sussen maar liet bestaan. Liet bestaan in alle lelijkheid. Daardoor werd het mooi. Ofzo.
Mensen bij wie verdriet, pijn, de last van oud zeer gewoon mag zijn. Die het willen leren, om het te laten zijn. Ze zijn er vast meer dan ik denk, dan jij denkt? Misschien zijn we het collectief opnieuw aan ‘t leren? Onze (oude) pijn delen. Van mens tot mens.
Tot voor kort zou ik het niet gekund hebben. Het tonen van dit verdriet in al zijn lagen aan een andere vrouw die niet mijn therapeut is. De schaamte was te groot. Angst voor afwijzing ook. Bovendien was de draagkracht voor mijn eigen pijn tot voor kort veel kleiner, door teveel in mijn hoofd te zijn en te weinig in mijn lijf.
Iets dragen met mijn hoofd of met mijn hele zijn blijkt wezenlijk anders te zijn.
Het is veel pijnlijker, reëler, rauwer en tegelijk zoveel draaglijker.
Ik groei in het heler dragen van mijn pijn.
Ik groei in het in verbinding durven tonen van mijn pijn.
Daardoor groei ik ook in het liefdevoller in de wereld staan.
Ik ben dankbaar voor de vriendin bij wie ik even op haar schouder mocht snikken. Dankbaar voor haar omarming, haar lijflijke draagkracht. Dankbaar voor onze balans tussen verbinding en autonomie. Ik wens het ons allemaal meer. Mensen bij wie last, verdriet, angsten, rouw en oud zeer gewoon in alle lagen aanwezig mag, kan en durft zijn. Vanuit gelijkwaardigheid. Mensen die blijven bij de aanblik van kwetsuren. Blijven kijken, blijven luisteren, die durven doorvragen. Die aanwezig blijven in daden met hoofd, hart, ziel en lijf.
Zo kan pijn echt samen gedragen worden.
In frêle zachte kracht.