verandering vraagt zichtbaarheid

Vandaag op VRT NWS: “Hulplijn 1712 verwerkte vorig jaar 9000 oproepen over geweld en mishandeling, helft van de slachtoffers zijn kinderen”. Wat maakt dit nieuwsbericht me triest. Wel is het goed dat het meer en meer zichtbaar wordt. Om verandering te kunnen verkrijgen is het nodig dat het zichtbaar wordt.

“Of ik met kinderen wil werken” is een vraag die ik regelmatig krijg, ik zou het heel graag doen, toch deed ik het nog niet. Ik deed het niet omdat ik me te bewust was van mijn veroordeling tegenover ouders. In mijn ogen betekent werken met kinderen ook werken met de ouders en dat zou ik mezelf alleen maar kunnen toestaan als ik evenveel mildheid zou kunnen voelen naar die ouders toe dan naar de kinderen toe in die verbinding tussen hen … dat kon ik niet voldoende. Dat kon ik nog niet voldoende … ik leer het wel. Ik voel het – door het groeiproces dat ik nu doormaak – verschuiven en dat maakt me zo blij. Ooit kan ik – wie weet – wel met kinderen werken èn hun ouders. Wat zou ik het mooi vinden om creatieve therapie te kunnen inzetten als middel om ouders en hun kinderen te ondersteunen in het zoeken hoe ze met mekaar kunnen omgaan op een manier dat de kinderen echt kind kunnen zijn en de ouders mild kunnen (leren) zijn voor hun eigen kwetsbaarheden. Wat zou ik het mooi vinden als ik een plek kan creëren waar ouders heel eerlijk kunnen uiten hoe fucking moeilijk het is om ouder te zijn. Waar ze eerlijk kunnen zijn over hoe ze soms dingen doen/zeggen die ze niet willen doen/zeggen en dat ze doordat ze het durven delen effectief manieren leren vinden om het anders te gaan doen. Een plek waar ouders en kinderen kwetsbaar kunnen zijn en tegelijkertijd leren om verantwoordelijkheden op te nemen voor wat ze voelen, voor wat ze doen, voor wat ze zeggen, tonen en verbergen, voor wat ze nodig hebben. Wat zou ik het mooi vinden als ik leer om zo aanwezig te zijn bij kinderen èn bij hun ouders tegelijkertijd dat ze zich kunnen verbinden met elkaar als mens tot mens. Als mens met beperkingen en talenten. Als mens met kwetsbaarheden en krachten. Wat zou ik het mooi vinden als ik gezinnen de kans kan geven om in plaats van te kiezen voor diagnoses en stempels te kiezen voor kijken naar wat er is in alle ingewikkeldheid, in alle menselijkheid, in alle mildheid, in alle verbondenheid en verwevenheid. Wat gun ik elke ouder en elk kind zo’n plek. Een plek waar ze heel-emaal mogen zijn, in die verbinding die zo kwetsbaar en tegelijk zo krachtig is.

Wie weet, ooit. Eerst zet ik mijn eigen pad verder, het pad waarop ik leer kijken in alle ingewikkeldheid, in alle menselijkheid, in alle mildheid, in alle verbondenheid en verwevenheid naar mijn eigen innerlijk kind, naar mijn ouders. Een pad waardoor mijn kijken naar (de innerlijke kinderen in) ouders die het beste van zichzelf geven in een maatschappij die veel te veel van hen en hun kinderen vraagt, verschuift naar een milder beeld, een ge-heler beeld.

Ook dat is kijken, zien, graag zien.

Altijd groeiende groeten,

Ann

Go James Webb

De James Webb telescoop kreeg begin vorige week zes sterrenstelsels in zicht waarvan het bestaan nog niet geweten was en die de hele theorie over het universum op hun kop zetten. Het geeft me hoop.

Te midden van alle geweld, groot en klein, geeft het me hoop.

Te midden van fysiek geweld op grote schaal, te midden van psychologisch geweld met geld en macht als wapens. Te midden van de kleine onzichtbare ruzies met fysiek/mentaal geweld achter vier muren, die voor hen die erin leven even groot zijn als die grote oorlog. Te midden van natuurrampen, te midden van de suïcide cijfers in België die maar blijven stijgen (maar waarover niet bericht mag worden want dan besmetten we anderen misschien) …
Kortom te midden van al het lijden dat ik rondom mij zie op grote schaal en op kleine schaal, te midden van het lijden dat ik zelf voel geeft het gegeven dat we zoveel nog NIET WETEN, me hoop.
Het geeft me hoop en met die hoop de moed om mijn eigen individuele groeitraject verder te stappen. Af en toe vraag ik me af, kijkend naar beelden uit Oekraïne bijvoorbeeld: “waar worstel ik verdomme toch mee?”. Awel, de ontdekking van James Webb geeft me de hoop dat, te midden van alles wat we nog niet weten, mijn piep piep piep kleine tocht naar meer (mentale) gezondheid misschien toch van de wereld een klein beetje een betere plek maakt, nu en voor later, voor mezelf en voor volgende generaties (ondanks dat ik zelf geen kinderen op de wereld heb gezet). De idee dat het zin heeft heb ik nodig om te blijven stappen. Ik heb het nodig en ik geloof het ook … er is namelijk zoveel dat we nog niet weten …
De hoop, de moed, de grootsheid en de kleinheid die ik voel door de ontdekking van zes “nieuwe” (eigenlijk oeroude) sterrenstelsels herinneren me aan mijn eigenlijke drijfveer: meer (mentale) gezondheid op de wereld brengen. Nu noodzakelijk voor mezelf en straks met nieuwe ervaringen, met hernieuwde wijsheid en met mijn beperkingen en mijn talenten als ik er opnieuw klaar voor ben, op-nieuw voor anderen.

Go James Webb, blijf maar kijken, zien, graag zien, blijf maar ontdekken!
Ik doe mee op mijn micro micro micro schaal. 💫

En wat doe ik als ik iets voel dat ik kwijt wil? Gekunstel maken … dat helpt me om het lastige om te zetten in iets hoopvol, iets “gezond” … ofzo … (klikken om te kijken) …

Hier sta ik dan

Soms voel ik me heel alleen in dit proces, toch weet ik dat velen met mij deze moeilijke weg gaan. De weg van het in de ogen kijken van onze kwetsuren, individueel, intergenerationeel en/of collectief.  Van groot tot klein, èlke kwetsuur die geheeld wordt brengt meer gezondheid op de wereld.

Dankjewel, dankjewel, dankjewel aan éénieder die zijn/haar kwetsuren erkent en op zoek gaat naar heling, naar gezond maken van wat ongezond is en dankjewel, dankjewel, dankjewel aan éénieder die de mogelijkheden heeft en vervolgens de moed opbrengt om (te leren om) met oprechte liefde voor zichzelf en de ander in deze wereld te staan. We zijn niet alleen.

Ook dankjewel, dankjewel, dankjewel aan iedereen die steun biedt hieraan, op welke manier dan ook.

“Soms word ik wakker en moet ik mezelf eraan herinneren: er is niets mis met mij. Ik heb patronen af te leren, nieuw gedrag te belichamen en wonden te helen. Maar er is niets mis met wie ik in de kern ben. Ik laat leed van alle generaties voor mij los en herinner me liefde. Dat kost tijd.”

Yolo Akili

mogen zijn

Vandaag, op Valentijn, breek ik graag een lans voor diegenen die rondlopen met de pijn van ongezien zijn, met de pijn van geen bestaansrecht krijgen/gekregen hebben.
Oprechte liefde vraagt mogen zijn, met alles erop en eraan, ook dat wat je liever niet ziet, ook dat wat pijn doet, ook dat wat angst inboezemt. Telkens als ik getuige ben van iets dat getoond wordt als liefde maar het in gedrag niet is, doet het me pijn. Het doet me pijn omdat het gigantisch verwarrend is voor wie het krijgt. Verwarrend en als het te vaak gebeurt zelfs gekmakend op een bepaalde manier.

De grootste pijn
die er bestaat?
Niet mogen bestaan
niet kunnen bestaan
in een wereld
die vrolijkheid en liefde
promoot alsof het winkelwaar
zou kunnen zijn.

 

 

Vandaag, op Valentijn, geef ik, op deze manier, toch graag bestaansrecht en erkenning aan diegenen die rondlopen met de pijn van ongezien zijn en stuur ik de hoop de wereld in dat ze zich vandaag toch ergens eventjes gezien hebben gevoeld.

verdriet en dankbaarheid

 

Op een dag als vandaag. Een dag na therapie. Huilend in onze leeszetel met zicht op onze zonovergoten tuin voel ik evenveel verdriet als dankbaarheid. 😢🙏🌀☯️

😢 Verdriet om oud zeer dat zich nu pas, hier en nu, op deze lijflijk gevoelde lagen aan me kan tonen. Nu ik evenwichtig genoeg groeide om het aan te kunnen, nu ik me leerde veilig genoeg te voelen, nu ik leer om heel-emaal onder ogen te zien welke psychologische kwetsuren er verstopt zaten onder bepaalde patronen.
🙏 Dankbaarheid om deze thuis. Om de maatschappij die me de kans geeft dit helingsproces aan te gaan. Om moeder natuur en haar onaflatende troostende schoonheid. Om de mensen bij wie ik me veilig voel en die ik leer toelaten op die lagen waar ik tot voor kort zelf niet durfde komen. Om mezelf en de moed en het geduld die ik elke dag opnieuw opbreng om dit pad naar meer mentale gezondheid te blijven bewandelen.

🌀 Soms laat ik me al eens uit over hoe de overheid verzaakt om daadkrachtig te investeren in onze mentale gezondheid. Vandaag wil ik nuanceren: het is en en. Laten we nooit stoppen met evolueren naar meer gezondheid, naar meer welzijn, OOK op mentaal vlak EN laten we ook blijven zien welke evolutie er al gemaakt is.

💫 Dat wou ik even delen.
Altijd groeiende groetjes,
Ann en Frida
👋🐾

 

 

30 december 2022

Ik heb een behoorlijk lastig jaar achter de rug. Mindfulness/meditatie/geleide fantasieën, het waren dingen die ik tot dik anderhalf jaar geleden ver van me af hield. Toch trok het me ook aan, met korte beginnersstukjes en op mijn eentje (via de insight timer app) begon ik. Het riep vaak verdriet op. Het zette – samen met andere dingen op mijn pad – een helingsproces in gang waarvan ik nooit gedacht had dat het me zo onderuit zou halen … er begonnen emoties los te komen. Emoties die al jaren in mijn lijf gestold/bevrozen zaten te wachten tot ze mochten ont-dooien. Tot ik draagkrachtig genoeg zou zijn. Tot ik genoeg zelfwaardegevoel zou hebben. Tot ik een voldoende stevige thuisbasis zou hebben opgebouwd om aan te kunnen wat er zou loskomen.

Eerst kon ik het proces nog combineren met werken … uiteindelijk ging dit niet meer … Het werd een jaar van loslaten en iets anders leren vasthouden. Van dingen opgeven om iets anders ten volle aan te gaan. Van opnieuw zelf hulp durven vragen en toelaten. Van zoeken, soms vinden en soms beseffen dat het niet te vinden is en ik te rouwen heb. Van doorvoelen. Van eigen voelen i.p.v. aanvoelen. Van meer authenticiteit en minder rollen. Van hard werken aan en met mezelf, gesteund door mijn partner en #blackbeautyFrida. Van onder ogen zien. Van doorzetten en geduld trainen met mezelf. Van therapie, veel therapie, op mezelf en met twee hulpverleners die ik erg dankbaar ben. Van thuis zijn, thuis hangen, dwalen, cocoonen. Van veel eenzaamheid en toch ook hernieuwde contacten, dit keer mezelf de warmte en de liefde ervan echt gunnend. Van evenwicht zoeken tussen contacten waarin “happiness” de hoofdrol speelt en contacten waarin dat niet hoeft en waarin lijden ook een gedragen veilige plek mag hebben. Van veel huilen, schrijven en tekenen. Van creatieve therapie door, en dit keer ook voor, mezelf. Zo ontdekte ik dit jaar ook houtsnijden. Het leek me een leuk idee daar iets mee te doen voor onze eindejaarskaart. Een sneeuwman carven was echter nog veel te moeilijk … Aan ons vuurtje carvde ik. Met Frida naast me kreeg ‘2023’ vorm in een tak van een boom die een levensbelangrijke betekenis voor me heeft. De ochtend dat ik mijn opstelling voor onze eindejaarskaart dan klaar had, was de eerste ochtend in maanden dat ik nog eens met goesting opstond. Goesting om schoonheid te creëren en vervolgens te kunnen gaan uitdelen. Ik ben best trots op de schoonheid die ik, in een combinatie van houtsnijden, fotografie en vogelliefhebberij creëerde: onze eindejaarskaart . De gekozen foto deel ik hier als we de eerste voetstappen van 2023 in onze benen hebben (en iedereen aan wie we er 1 opstuurden ze gehad heeft ).

Van de gedrukte versie heb ik er nog een twintigtal over (de drukker was heel genereus) die ik alsnog wil uitdelen. Door een PB van iemand die me volgt op facebook en me vandaag liet weten iets te hebben aan mijn #schoonheiddelen-posts bedacht ik om ze via hier nog weg te kunnen schenken. Wil je er graag eentje krijgen via de brievenbuspost (en kennen we mekaar niet zo goed dat je er al eentje kreeg )? Laat het me dan weten in een PB.

Idealiter stuur ik er je twee op waarbij jij op jouw beurt er eentje wegschenkt aan iemand die het afgelopen jaar worstelde met zijn/haar mentale gezondheid. Op die manier kan een gesprek erover geopend worden en kan je mogelijks een gedragen veilige plek creeëren om het erover te hebben. Ken je zo iemand die je een energiek kaartje wil geven en voor wie je wat veilige ruimte over hebt, vermeld het dan bij in je PB, dan stuur ik je twee kaartjes op. Eentje voor jou en een blanco.

Op de foto hierboven “the making of” en enkele foto’s die de eindversie niet gehaald hebben.

Altijd groeiende groeten,

Ann

tijdelijk gesloten

Sedert oktober 2022 is mijn praktijk tijdelijk gesloten. Beïnvloed door ontmoetingen op mijn pad koos ik om zelf opnieuw in therapie te gaan. Deze keuze leidde een proces in waardoor ik het combineren van mijn werk en het werken aan eigen ongezonde patronen die zichtbaar waren geworden jammer genoeg niet meer kon combineren op een professionele manier. Zodra, dat wat recent zichtbaar werd, genoeg gezond gegroeid is, zal ik mijn werk met evenveel hart en ziel opnieuw opnemen.